Een van de deelnemers in mijn opleidingsgroep zei tijdens een trainingsbijeenkomst: "Ik wil leren begeleiden met een leeg hoofd".
Herken je dat?
De bedoeling achter deze wens is uitstekend. Iedere beeldbegeleider kent het gevoel dat hij of zij luistert naar die ander terwijl de stem van het eigen hoofd harder klinkt. De deskundigheid die je in al die jaren met hard werken hebt opgebouwd is dan een stoorzender in het proces van coachen. Overigens allemaal met de intentie om ondersteuning te bieden en het onderwijs te verbeteren. En dan denk je of zeg je misschien: "Ik wil leren coachen met een leeg hoofd".
Inmiddels weet ik dat lege hoofden niet bestaan. Altijd neem je mee wat je bent en wat je weet. En dat is goed. Een beeldbegeleider die de aandacht volledig wil richten op de persoon die begeleiding ontvangt, kan hooguit de eigen agenda en het verworven vakmanschap parkeren. En dat is goed mogelijk. Het gaat om aandacht geven en geconcentreerd zijn. Laat je niet afleiden door je eigen gedachten. Dit kun je oefenen. Wie dienstbaar wil coachen heeft een goede reden om dit ook te doen.
